Ξαφνικά… κορονοϊός και τώρα τι;
Από την επιστημονική ομάδα της Γραμμής 115 25 της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί»
Καθημερινά δεχόμαστε κλήσεις με αφορμή τον κορονοϊό και αυτό είναι απολύτως κατανοητό αφού μπήκε πολύ δυνατά μέσα στις ζωές όλων μας. Όμως θέλει μεγάλη προσοχή ώστε να μη ξεχάσουμε τι συνέβαινε στις ζωές μας πριν από αυτό.
Ξαφνικά αναρωτιόμαστε τι να κάνουμε με τα παιδιά μας, γιατί ασχολούνται τόσες ώρες με τα ηλεκτρονικά μέσα, γιατί δε μπορούμε να επικοινωνήσουμε, δε μας μιλάνε, τι να σκέφτονται άραγε; Θέτω εδώ όμως έναν πολύ σημαντικό προβληματισμό. Τι θα απαντούσε ο καθένας προσωπικά σε αυτά τα ερωτήματα πριν την εποχή του νέου ιού;
Πριν το ιό η καθημερινότητα με τα παιδιά
Πως ήταν η καθημερινότητα λοιπόν πριν από αυτό τον εχθρό; Πόσες ώρες έπαιζαν τότε τα παιδιά με τα ηλεκτρονικά ή ασχολούνταν με την επικοινωνία μέσω social media; Επιτρέπω στο παιδί μου μέσα στην εβδομάδα να σχετιστεί διαφορετικά με τους φίλους του ή η καθημερινότητα το καθιστά απαγορευτικό; Και αν επιμένω ότι δεν υπάρχει χρόνος για παράδειγμα να ετοιμαστεί η οικογένεια, να μπει στο αυτοκίνητο ή να περπατήσει να χτυπήσει το κουδούνι και το παιδί να ανέβει στο φίλο του, τότε τα δίκτυα επικοινωνίας του κάνουν αυτή την επαφή πιο εύκολη; Είναι το εύκολο που αναζητάμε αυτούς τους καιρούς; Το εύκολο και το γρήγορο. Υπάρχει άραγε ποιοτικός χρόνος για το παιδί ανάμεσα στο σχολείο, το διάβασμα και τις δραστηριότητες; Και αν ο γονιός είναι κουρασμένος ανάμεσα από όλες τις υποχρεώσεις γιατί το παιδί να μην αρκεστεί σε αυτό το γρήγορο και εύκολο; Γνωρίζει κάτι άλλο;
Επικοινωνία
«Αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει επικοινωνία, κλείνεται στο δωμάτιο με τις ώρες…». Πως επικοινωνούσε η οικογένεια πριν την καραντίνα; Είναι που τώρα δεν υπάρχει επικοινωνία; Πριν υπήρχε; Μπορώ να επικοινωνήσω με το παιδί μου πέραν των υποχρεώσεων και της ρουτίνας; Εγώ, ο γονέας προσωπικά σαν άνθρωπος έχω ενδιαφέροντα; Αν δεν ασχοληθώ με την καθημερινότητα, και τις υποχρεώσεις, με τι θα ασχοληθώ; Μπορώ να μοιραστώ ενδιαφέροντά μου και με το παιδί μου;
Μπορώ να το συμπεριλάβω με κάποιον τρόπο, να μοιραστώ το συναίσθημά μου; Μήπως αρκούμαι στο να γκρινιάζω και να παραπονούμαι για το πόσο λίγος είναι ο χρόνος και πόσο πολλά θα έκανα αν είχα λίγο παραπάνω χρόνο; Από την άλλη εγώ θα μπορούσα να εμπλακώ και στα ενδιαφέροντα του παιδιού αν το επιθυμεί; Μπορώ να παίξω μαζί του κάτι που σε εμένα μπορεί να μη φαίνεται να έχει ιδιαίτερο νόημα; Μπορώ να ακούσω το παιδί μου χωρίς να διακόψω; Μπορώ να το παρακολουθήσω προσεκτικά σε αυτό που μου λέει χωρίς να σκέφτομαι τα προβλήματά μου; Να είμαι ενεργητικά παρών;
Παραγωγικός χρόνος
Επομένως, το διάστημα αυτό που όλοι βρισκόμαστε στο σπίτι μπορεί να είναι χρόνος παραγωγικός τελικά για τον καθένα; Να επαναδιαπραγματευτώ πράγματα που επιτρέπω και συμβαίνουν μέσα στην καθημερινότητα με τη δικαιολογία της έλλειψης του χρόνου; Έχει άραγε νόημα να σκεφτώ πως εγώ καθιστώ τον εαυτό μου ενδιαφέρον πρώτα σε εμένα αλλά και στους ανθρώπους γύρω μου;
Το δέντρο ή το δάσος
Φυσικά, θα πει κανείς έπρεπε να έρθει ένας ιός που θα μας περιορίσει στο σπίτι για να μπορέσει να ανοίξει αυτή η συζήτηση μέσα μας; Η απάντηση είναι αρνητική. Αν όμως μείνουμε στο να δούμε μόνο το πόσο περιοριζόμαστε και στερούμαστε αυτά που θα μπορούσαμε να έχουμε αν δεν υπήρχε τότε χάνουμε κι άλλο από τον πολύτιμο χρόνο μας.
Στο ερώτημα λοιπόν αν βλέπουμε το δέντρο ή το δάσος, η απάντηση χρειάζεται να είναι και τα δύο. Και το δέντρο και το δάσος. Ας δούμε λοιπόν σαφώς το εμπόδιο αλλά ας αναγνωρίσουμε και την ευκαιρία.
