Η κατασκήνωση μπορεί να είναι για το παιδί μια μοναδική εμπειρία, ένα ανεξάντλητο παιχνίδι ανακάλυψης, καθώς συνειδητοποιεί ότι μπορεί να τα καταφέρνει μόνο του σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, χωρίς την βοήθεια, την καθοδήγηση ή την προστασία των γονιών του. Μέσα από αυτή τη εμπειρία μπορεί να τονωθεί η αυτοπεποίθηση και η κοινωνικότητα του αλλά και να αποκτήσει νέες δεξιότητες. Για τα πιο πολλά παιδιά η κατασκήνωση είναι μια χαρούμενη, διασκεδαστική, ανέμελη ομαδική εμπειρία μακριά από το σπίτι.
Ωστόσο, η πρώτη φορά που το παιδί θα πάει κατασκήνωση δεν είναι πάντα μια εύκολη και απλή απόφαση για τους γονείς, ειδικά αν δεν είχαν ανάλογη εμπειρία οι ίδιοι. Συχνά, λοιπόν, καλούν στη Γραμμή αναζητώντας μια απάντηση στο ερώτημα αν είναι καλό να στείλουν το παιδί τους στην κατασκήνωση. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι απλή και μονοδιάστατη. Εξαρτάται από πολλούς επιμέρους παράγοντες, μερικούς από τους οποίους θα εξετάσουμε παρακάτω:
Αποχωρισμός από τους γονείς και το σπίτι: αυτή είναι, ίσως, η μεγάλη δυσκολία της κατασκήνωσης και συχνά και η μεγαλύτερη ανησυχία των γονιών. Εδώ υπάρχουν και πάλι ορισμένα ερωτήματα που αξίζει να αναλογιστούν οι γονείς: έχει ξανακοιμηθεί το παιδί μακριά από το σπίτι; Για παράδειγμα, τα έχει καταφέρει μένοντας σε ένα φίλο/φίλη το βράδυ; Κοιμάται όλη τη νύχτα στο κρεβάτι του μόνο του; Είναι παράδοξο να ετοιμάζουμε για κατασκήνωση ένα παιδί που είναι υπερπροστατευμένο στο σπίτι του και δεν μπορεί να κάνει μόνο του βασικά πράγματα, όπως να ντύνεται, να δένει τα κορδόνια του, να κάνει μπάνιο, να τρώει πολλά και διαφορετικά πράγματα.
Καλό είναι να επιλέξετε μια κατασκήνωση που στο πρόγραμμα της θα συμπεριλαμβάνονται δραστηριότητες που οι γονείς ξέρουν ότι θα αρέσουν στο παιδί και θα ταιριάζουν στον χαρακτήρα του.
Είναι συνηθισμένο και αναμενόμενο τις πρώτες μέρες ένα παιδί – ειδικά αν είναι η πρώτη φορά που πάει κατασκήνωση – να νιώθει νοσταλγία ή να παραπονιέται όταν βλέπει ή μιλάει στους γονείς του. Είναι σημαντικό οι γονείς να βάλουν ένα μέτρο στην ανησυχία τους αποφεύγοντας ερωτήσεις που μεταδίδουν αγωνία, π.χ. «έφαγες;», «κοιμήθηκες;». Είναι πιο βοηθητικό να έχουν θετική στάση, προσπαθώντας να ρωτάνε για πράγματα ευχάριστα, όπως για τα παιχνίδια που παίζουν και τους φίλους που έχει κάνει. Με την θετική στάση και την ψυχραιμία περνάει στο παιδί το μήνυμα ότι έχουν εμπιστοσύνη τόσο στο ίδιο όσο και στους ανθρώπους της κατασκήνωσης.
Ωστόσο, αν ένα παιδί κλαίει συνέχεια, είναι λυπημένο ή φοβισμένο και πραγματικά δεν περνάει καλά, χρειάζεται να το πάρουμε. Σε αυτή την περίπτωση είναι σημαντικό να μην του περάσουμε την αίσθηση ότι απέτυχε σε κάτι που θα έπρεπε οπωσδήποτε να καταφέρει. Μάλιστα, μπορούμε να τονίσουμε ότι και η προσπάθεια που έκανε να μείνει λίγες μέρες είναι ήδη ένα κατόρθωμα και μπορεί να ξαναδοκιμάσει όταν θα νιώθει πιο έτοιμο γι’ αυτή την εμπειρία.
Το νόημα είναι η εμπειρία της κατασκήνωσης να αφήσει ένα αποτύπωμα θετικό, ανεμελιάς και διεύρυνσης, που θα είναι βοηθητικό και όχι ανασταλτικό για τα μεγάλωμα του παιδιού.
Από την Επιστημονική Ομάδα της Γραμμής 11525 & του Συμβουλευτικού Κέντρου του Μαζί για το Παιδί